Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/425

 Natychmiast po przybyciu do Paryża, zabrał się do dzieła. Na początek spalił całą szkatułkę listów miłosnych, przywołał intendenta i polecił zaprowadzić różne zmiany; sekretarzowi rozkazał na gwałt pióra temperować i zabrał się natychmiast do pisania rozprawy o zasadach polityki angielskiej, którą znał i rozumiał doskonale.
 Godzinę całą pracował już i czuł, że mu, coraz łatwiej idzie, gdy naraz dzwonek odezwał się w gabinecie, ci oznaczało przybycie interesanta poważnego.
 Wszedł pokojowiec.
 — Kto tam jest? — zapytał prałat.
 — Osoba, która pisała dziś rano do Waszej Eminencji.
 — Ten list bez podpisu?
 — Tak, Eminencjo.
 — Idź, zapytaj o nazwisko.
 Pokojowiec wyszedł i powrócił za chwilę.
 — Hrabia Cagliostro — powiedział.
 Książę zadrżał.
 — Niech wejdzie.
 Hrabia wszedł, drzwi się za nim zamknęły.
 — Boże wielki! — wykrzyknął kardynał. — Kogóż to ja widzę?
 — Nieprawdaż, Eminencjo — rzekł Cagliostro, z uśmiechem — że nie zmieniłem się wcale?
 — Czy podobna... — mruczał de Rohan — czy to możebne... Józef Balsamo żyje... on, który, jak mówiono, znalazł śmierć w płomieniach... Józef Balsamo...
 — Hrabia de Foenix, obecnie zmieniony, żyje i będzie żył długo.
 — Dlaczego zmieniłeś pan nazwisko?... dlaczego porzuciłeś dawniejsze?
 — Dlatego właśnie, że dawne, że zanadto wiele smutnych i kompromitujących wypadków przypominało je innym i mnie samemu.
 Pan, naprzykład, Eminencjo, czyż nie kazałbyś drzwi zamknąć przed Józefem Balsamo?
 — Ja! ależ nie, mój panie.
 Kardynał osłupiały, zapomniał nawet prosić Cagliostra, aby usiadł.
 — Okazuje się — podjął tenże — iż Wasza Eminencja mą lepszą pamięć i więcej uczciwości, niż wszyscy razem ludzie na ziemi.