Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/43

ną, zapewne także z powodu zimna. Wicher północny dostawał się przez szczeliny okien i drzwi; a biedna stara służąca czy towarzyszka damy, zajętej listami, kuliła się i patrzyła ze smutkiem w zimny kominek. Dama, siedząca przy stoliku, przerzucała ciągle listy i po odczytaniu każdego adresu, zawsze coś powiedziała:
 — Pani Misery — rzekła — pierwsza dama z otoczenia królowej. Nie dostanę od niej więcej nad sześć luidorów; nie tak dawno bowiem przysłała mi wsparcie.
 I westchnęła boleśnie.
 — Pani Patrix, pokojowa Jej Królewskiej Mości, dwa luidory... pan de Colonne, porada... pan d‘Ormesson audjencja... pan de Rohan, wizyta... Postaram się, aby i on także wizytę mi złożył, — dodała z uśmiechem. — Mamy zatem — ciągnęła tonem płaczliwym — osiem luidorów zapewnionych, i to musi nam na osiem dni wystarczyć.
 Podniosła głowę i zawołała:
 — Pani Klotyldo! objaśnijże świecę.
 Stara spełniła rozkaz i wróciła na, swoje miejsce, surowa i zimna.
 Zniecierpliwiło to widać młodą kobietę.
 — Moja kochana — powiedziała — poszukaj no kawałka świecy woskowej i podaj mi ją. Wiesz, że łojówek znosić nie mogę.
 — Nie będę szukać, skoro wiem, że nie znajdę — odrzekła stara.
 Widząc, że stara nie rusza się z miejsca, dama przestała nalegać. Zabrała się znowu do rachunków.
 — Z ośmiu luidorów, trzy muszą iść na spłatę długów najpilniejszych.
 Teraz zaczęła spisywać:
 — Trzy luidory... Pięć przyrzekłam panu de la Motte, aby mu pobyt w Bar-sur-Aube, uprzyjemnić. No! nie może się on pochwalić, aby go małżeństwo ze mną wzbogaciło; ale, cierpliwości!
 Uśmiechnęła się i spojrzała, w lustro wiszące pomiędzy portretami.
 — A teraz piszmy: droga z Wersalu do Paryża i napowrót. Kurs po luidorze.
 I dopisała cyfrę pod rubryką wydatków.
 — Utrzymanie przez osiem dni... luidora.