Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/430

 — Nie rozumiem — odparł kardynał, któremu ciemno robiło się przed oczyma.
 — Zrozumie Wasza Eminencjo, jestem o tem przekonany — rzekł Cagliostro.
 — Jakim sposobem?...
 — Poznawszy swój podpis! — odpowiedział Cagliostro, podając księciu złożony papier.
 Kardynał zawołał:
 — Mój kwit!..
 — Tak, Wasza Eminencjo, wasz kwit — odparł, śmiejąc się i kłaniając, Cagliostro.
 — Wszakże widziałem, że go pan w ogień wrzucił.
 — Rzuciłem papier ten do ognia, to prawda — odparł hrabia — lecz, jak już Waszej Eminencji wspomniałem, przypadek chciał, że kwit zamiast na zwyczajnym papierze, napisany był na amiance, znalazłem go więc nienaruszony w popiele.
 — Panie — rzekł kardynał z pewną godnością, gdyż w pokazywaniu kwitu widział dowód nieufności — możesz pan być pewnym, że nie zaprzeczyłbym mego długu, gdyby nawet kwit nie istniał, niesłusznie mnie więc pan oszukiwałeś.
 — Nie miałem nigdy zamiaru oszukiwać księcia, przysięgam.
 — Przeciwnie — odparł kardynał — chciał pan, abym sądził, że rewers został zniszczony.
 — To tylko dlatego, abyś książę w spokoju i szczęściu używać mógł owych pięćkroć sto tysięcy franków — odpowiedział obojętnie Balsamo.
 — Ale — mówił w dalszym ciągu kardynał — dlaczegoś pan przez lat dziesięć zostawił tak znaczną sumę w zawieszeniu?...
 — Przecież wiedziałem, u kogo pieniądze się znajdują. Różne wypadki, gra w karty, kradzieże i t. p. odbierały mi stopniowo wszystko, wszystko, co posiadałem; wiedziałem, że pieniądze są pewne, byłem więc cierpliwy i czekałem do ostatniej chwili.
 — A czy chwila ostatnia już nadeszła?...
 — Niestety, tak.
 — Więc nie może pan czekać dłużej?...
 — Nie mogę — odpowiedział Cagliostro.
 — I żądasz swoich pieniędzy?...