Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/436

ważyć, że w całej tej sumie jedna tylko pozycja dochodzi pięćset tysięcy franków.
 — Która pozycja?
 — Zaliczka dana Jej Królewskiej Mości.
 — Królowej? — zawołał Ludwik XVI — pięćset tysięcy franków królowej! O panie, to niemożliwe!
 — Wybacz, Najjaśniejszy Panie, lecz liczby są dokładne:
 — Pięćset tysięcy franków! — powtórzył król musi w tem być omyłka. Zeszłego tygodnia... nie dwa tygodnie temu, wypłacono królowej kwartalną pensję.
 — Najjaśniejszy Panie, jeżeli królowej potrzeba pieniędzy — a wszak wiadomo, na co je używa — nie jest to wcale nadzwyczajne.
 Król, który uczuł potrzebę pochwalenia się swą oszczędnością i który pragnął uzyskać dla królowej kilka oklasków, gdy zjawi się w Operze, zawołał:
 — Nie, nie, królowa nie żąda takiej sumy; królowa powiedziała mi, że woli jeden statek więcej w załodze, aniżeli klejnoty. Królowa myśli, że skoro Francja pożycza, aby biednych nakarmić, my bogaci, powinniśmy pożyczać Francji. Jeśli więc rzeczywiście królowa potrzebuje pieniędzy, większą zasługę mieć będzie, gdy poczeka, a ręczę, że czekać będzie cierpliwie.
 Ministrowie pochwalali to patrjotyczne uniesienie króla. Jeden tylko pan de Colonne, który wiedział o kłopotach królowej, nalegał, lecz król rzekł:
 — Uważam, panie de Colonne, że pan więcej o nas się kłopocze, aniżeli my sami. Uspokójże się pan.
 — Najjaśniejszy Panie, królowa posądzi mnie o brak gorliwości przy wykonywaniu jej zleceń.
 — Będę pana bronił przed królową.
 — Najjaśniejszy Pan zauważyć raczy, że królowa tylko wtedy żąda pieniędzy, gdy ją potrzeba przynagla.
 — Królowa sama przyzna, że biedni bardziej potrzebują pieniędzy.
 — Najjaśniejszy Panie...
 — Przedmiot wyczerpany — przerwał ze stanowczością król, zabierając się na nowo do rysowania.
 — Najjaśniejszy Pan odmawia królowej kredytu? — zapytał przerażony pan de Colonne.
 — Odmawiam — odpowiedział Ludwik XVI, z powa-