Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/44

 — Odświeżanie toalety, datki lokajom... cztery luidory... Zobaczmy, czy już wszystko?
 Przerwała znów zajęcie i zawołała:
 — Dzwonią do drzwi wchodowych, dzwonią napewno.
 — Ależ to nie do nas, proszę pani, — odpowiedziała stara, jakby do miejsca przyrosła.
 — Dzwonią na czwarteam piętrze, pod nami.
 — Cztery, sześć, jedenaście, czternaście luidorów, brak sześciu, aby odświeżyć garderobę, zapłacić to stare bydlę i raz przecie wypędzić. — Czy nie słyszysz i teraz jeszcze dzwonka, uparciuchu przebrzydły? — zawołała dama gniewnie.
 Stara kobieta pobiegła nareszcie otworzyć, jej pani zaś tymczasem co żywo schowała listy i papiery do szuflady.
 Rzuciła następnie szybko wzrokiem po pokoju, dla przekonania się, czy wszystko w porządku, usiadła na sofie w pozie smutnej, cierpiącej, naprzeciwko lustra, i bystrem okiem patrzyła na drzwi, które się w niem odbijały, uchem zaś śledziła szmer, dochodzący z przedpokoju.
 Służąca, pomrukując, otworzyła, a głos młody i świeży zapytał:
 — Czy tutaj mieszka pani hrabina de la Motte?
 — Pani hrabina de la Motte Walezjanka? powtórzyła Klotylda głosem nosowym.
 — Tak, ta sama, moja kobieto. Czy zastałam panią de i a Motte?
 — Jest w domu; cierpiąca, nie może wychodzić.
 Mniemana chora nie straciła ani słowa z powyższej rozmowy, a patrząc ciągle w lustro, zobaczyła, że kobieta pytająca należała z pewnością do sfery arystokratycznej.
 Drzwi się zamknęły i dwie kobiety, poszukujące przed chwilą ulicy Saint-Claude, weszły do pani de la Motte.
 — Kogo mam pani hrabinie oznajmić? — zapytała Klotylda, patrząc ciekawie na przybyłe.
 — Damy z towarzystwa dobroczynności.
 — Z Paryża?
 — Nie; z Wersalu.
 Klotylda poszła naprzód, a nieznajome za nią, i ukazały się w chwili, gdy pani de la Motte z trudnością podnosiła się z fotela, aby złożyć ukłon przybyłym.