Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/440

 — Chyba pomyślną?.
 — Osądź pani sama: król nie dał zaliczki.
 — Odmówi! panu de Colonne?
 — Odmówił... król nie chce dawać mi pieniędzy, to, doprawdy, tylko mnie zdarzyć się może.
 — Boże mój! — westchnęła hrabina.
 — Trudno uwierzyć temu, a jednakże odmówił... Ale nie myślmy o tem, czego zmienić nie można. Musi pani natychmiast wrócić do Paryża.
 — Słucham, Najjaśniejsza Pani.
 — Powie pani kardynałowi, który tak usilnie starał się zrobić mi przyjemność, że przyjmuje od mego do przyszłego kwartału pięćkroć sto tysięcy franków.
 — A! Najjaśniejsza Pani! kardynał już nie ma pieniędzy.
 Królowa podskoczyła, jak gdyby urażono ją lub obrażono.
 — Nie ma pieniędzy? — wybąknęła.
 — Tak, Najjaśniejsza Pani; wierzyciel, o którym pan de Rohan najzupełniej zapomniał, zjawił się, a że chodziło o dług honorowy, zapłacić musiał.
 — Dług ten wynosił pięćkroć sto tysięcy franków;
 — Tak jest, Najjaśniejsza Pani.
 — Ale może....
 — To było wszystko, co kardynał posiadał.
 Królowa, przygnębiona niespodziewanem nieszczęściem, zamilkła.
 — Przecież nie śnię? — powiedziała po chwili. — Wszystkie te nieprzyjemności mnie spotykają... Ale skąd wiesz, hrabino, że pan de Rohan oddał pieniądze?
 Opowiadał mi o tem przed niespełna godziną; tem to przykrzejszem było dla kardynała, że wydać musiał wszystko, wszystko...
 Królowa na rączkach oparła głowę.
 — Trzeba jednakże coś postanowić — rzekła.
 — Cóż zamierza uczynić królowa? — pomyślała Joanna.
 — Widzisz, hrabino, niepowodzenie to jest karą za mój nierozważny czyn, popełniony bez wiedzy króla. Nierozwaga, chęć błyszczenia, a w części i kokieterja, skłoniły nmnie do tego kroku, bo wszakże doskonale obejść się mogłam bez tego naszyjnika.