Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/441

 — Prawda, Najjaśniejsza Pani, ale gdyby królowa zawsze tylko radzić się miała potrzeb a nie upodobań...
 — Przedewszystkiem, na uwadze mieć powinnam spokój mój i szczęście mego domu. To pierwsze niepowodzenie nauczyło mnie, na jak wiele nieprzyjemności byłabym narażoną, jak bogatą w przykrości byłaby droga, po której kroczyć chciałam... Nie chcęc, zrzekam się wszystkiego, chcę postępować szczerze, otwarcie...
 Najjaśniejsza Pani...
 — Początkiem tego postanowienia będzie, że złożę próżnośc moją na ołtarzu obowiązków, jakby się wyraził pan Dorat.
 Westchnąwszy, dodała:
 — Naszyjnik ten był bardzo piękny.
 — Jeszcze jest pięknym, królowo, a przytem naszyjnik taki to bieżąca moneta.
 — Odtąd jest dla mnie marnym kamieniem, a dzieci gdy bawić się przestają, rzucają kamienie... zapominają o nich...
 — Chcę powiedzieć, kochana hrabino, że odwieziesz pudełko, przyniesione przez pana de Rohan, jubilerom Bochner i Bossange.
 — Mam im oddać klejnoty?
 — Tak, oddać.
 — Ależ... Najjaśniejsza Pani dała dwadzieścia pięć tysięcy funtów zadatku.
 — Podług sposobu liczenia króla, zarabiam te dwadzieścia pięć tysięcy funtów, hrabino.
 — Co? zawołała hrabina — Najjaśniejsza Pani chce stracić ćwierć miljona?... Wszak bardzo jest prawdopodobnem, że jubilerzy nie będą chcieli oddać pieniędzy, którymi już inaczej rozporządzili.
 — Jestem na to przygotowana, i zostawię im zadatek pod warunkiem, że zwolnią mnie od umowy. Jubilerzy skorzystają z tego obrotu rzeczy; dostaną czwartą część miljona, nie pozbywając się naszyjnika.
 Przy tych słowach królowa podała Joannie zamknięte pudełko.
 Hrabina odtrąciła je nieznacznie i rzekła:
 — Najjaśniejsza Pani, może udałoby się otrzymać zwłokę?
 — Prosić... nigdy!