Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/446

 — Nie zapłaciła — odpowiedział Bochner, — gdyż król odmówił podpisania zaliczki...
 — Właśnie, odmowa ta mnie tu sprowadziła.
 — Ale — rzekł Bochner — królowa ma najlepsze chęci, nie mogąc zapłacić, dała nam gwarancję, a my niczego więcej nie żądamy.
 — Tem lepiej!... — zawołał kardynał — dała gwarancję?... Ależ jaką?...
 — Najzwyczajniejszą i najdelikatniejszą — odpowiedział Bochner — postąpiła iście po królewsku.
 — Zapewne przez pośrednictwo mądrej hrabiny de la Motte?
 — Bynajmniej. Wasza Eminencja zechce wierzyć, że hrabina wcale się u nas nie pokazywała, co nam bardzo było miłem!...
 — Nie pokazywała się wcale?... Wierzaj mi jednakże, panie Bochner, że nie obeszło się bez hrabiny. Nie chcę ujmować królowej, ale każdy dobry pomysł pochodzi od hrabiny.
 — Wasza Eminencja sam osądzi, czy królowa łaskawie obeszła się znami. Kiedy wiadomość o odmowie króla już jawnie się dozeszła, napisaliśmy do hrabiny de la Motte...
 — Kiedyż to?... — przerwał kardynał.
 — Wczoraj, panie.
 — Cóż odpisała hrabina?...
 — Wasza Eminencja nic o tem nie wie?... — zapytał Bochner z odcieniem poufałości, pełnej jednakże uszanowania i dyskrecji.
 — Nie wiem, od trzech dni hrabiny nie widziałem — odparł książę.
 — Odpowiedź pani de la Motte brzmiała: „Trzeba czekać!“...
 — Czy odpisała?...
 — Nie, powiedziała... Prosiliśmy panią de la Motte o chwilę posłuchania u Waszej Eminencji i o uprzedzenie królowej, że termin płatności pierwszej raty się zbliża.
 — Słowa „trzeba czekać“ są zupełnie naturalne — rzekł kardynał.
 — Czekaliśmy też i wczoraj wieczorem otrzymaliśmy od królowej przez bardzo tajemniczego gońca list.
 — List do pana, panie Bochner?...