Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/447

 — List, a raczej przyznanie się...
 — Pokaż pan!...
 — O!... książę, pokazałbym, ale przysięgliśmy, wspólnik mój, i ja, że nikt tego nie zobaczy...
 — A to dlaczego?...
 — Tak rozkazała królowa, która pragnie zachować tajemnicę.
 — A!... to co innego!... Szczęśliwi jesteście, panowie jubilerzy, że posiadacie w ręku listy królowej.
 — Za sto trzydzieści pięć tysięcy funtów, zaśmiał się Bochner, można chyba...
 — Są rzeczy, którychby za dziesięć miljonów, za sto miljonów nawet, kupić nie można — przerwał surowo prałat. — Więc należność państka jest zagwarantowana?...
 — Możliwie dobrze.
 — Królowa uznaje dług?...
 — Uznaje...
 — I podejmuje się zapłacić?...
 — W przeciągu trzech miesięcy pięćkroćstotysięcy funtów, resztę na początku kwartału.
 — A... procenty.
 — Wasza Eminencjo, jedno słówko królowej zagwarantowało je. Jej Królewska Mość — pisze między innemi: „Obróbmy ten interes między nami“ — „między nami, Wasza Eminencja rozumie; „nie będziesz pan miał przyczyny żałować tego“. I podpisała się. Od tej chwili cały ten interes stał się dla mego wspólnika i dla mnie sprawą honorową.
 — Jesteśmy więc w porządku, panie Bochner; wkrótce z innym przybędę interesem...
 — Wasza Eminencja zechce zaszczycić nas swem zaufaniem?...
 — Ale zauważ pan, że współdziała tu ta uprzejma hrabina...
 —Jestesmy pani de la Motte nader wdzięczni i postanowiliśmy, pan Bossange i ja, uznać jej łaskawe pośrednictwo, kiedy całkowita suma za naszyjnik wpłynie do kasy naszej...
 — E... rzekł kardynał — nie zrozumiałeś mnie, panie Bochner.
 Kardynał wsiadł do swego powozu, odprowadzony przez ukłony całego personelu.