Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/455

steś wolny, robisz, co tylko zechcesz, oddychasz swobodnie, ja zaś wegetuję w przestrzeni odmierzonej mi przez pana, nie oddycham, lecz drżę... Uprzedzam pana, że i obecność jego byłaby zbyteczna, gdyby nie to, że nie pozwala mi umierać.
 — Umierać! pani! to zabawne! — uśmiechnął się Cagiostro.
 — Postępujesz pan względem mnie bardzo brzydko, zapominasz pan, że istnieje ktoś, którego kocham prawdziwie, szalenie!
 — Czy pana Beausire?
 — O tak, Beausire‘a kocham; nie ukrywałam tego nigdy przed panem, i nie mogłeś pan nigdy przypuszczać, że zapomnę o nim.
 — Tak byłem pewny tej miłości, że usilnie starałem się o wiadomości o Beausirze, i oto przynoszę je pani.
 — A! — zawołała Oliwja.
 — Pan de Beausire — rzekł Cagliostro — jest nader miłym młodzieńcem.
 — Ho, ho! — zauważyła Oliwja, która nie wiedziała do czego prowadzić ma to wychwalanie.
 — Młody jest i ładny.
 — Czyż nie prawda?
 — Pełen wyobraźni...
 — I ognia!... Trochę był brutalny względem mnie, ale... umie kochać, umie pieścić...
 — Mówi pani szczerą prawdę. Posiadasz pani tyle serca, co rozumu, tyle rozumu, co piękności, ja zaś, którego każda miłość zajmuje, to już stało się chorobliwem u mnie — chciałem zbliżyć panią do pana de Beausire.
 — Lecz przed miesiącem nie myślałeś pan o tem; — rzekła śmiejąc się Oliwja.
 — Posłuchaj mnie, pani: niema wolnego mężczyzny, któryby nie starał się spodobać ładnej kobiecie, lecz przyznasz mi też, że jeśli zalecałem się do ciebie, to tylko przez krótki czas.
 — Rzeczywiście — odparła Oliwja — przez niecały kwadrans.
 — Musiałem przecież, przekonawszy się, jak bardzo pani kocha pana de Beausire, ustąpić.
 — O, nie drwij pan ze mnie!
 — Nie, na honor! Opierałaś się pani tak dobrze.