Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/459

napełniło się nadzieją błogą, myślała, że spełnią się jej przewrotne chęci.
 — Owszem... — odparła.
 Hrabia wziął latarkę, otworzył własnoręcznie kilkoro drzwi; po schodach weszli na trzecie piętro i ujrzeli się w mieszkaniu, opisanem przez Cagliostra.
 Oliwrja zastała mieszkanko urządzone, jakby zamieszkałe.
 — Mogłabym sądzić — zawołała — że mnie tu oczekiwano!
 — Nie ciebie, lecz mnie; lubię ten pawilonik i często tu sypiam.
 Spojrzenie Oliwji mieniło się barwami, jakie spostrzec się dają w źrenicach kotów.
 Chciała coś powiedzieć, lecz Cagliostro zapobiegł temu:
 — Nie zbraknie ci tu niczego, panna służąca przybędzie za kwadrans. Żegnam panią!
 Ukłoniwszy się i uśmiechnąwszy, znikł.
 Biedna uwięziona upadła na łóżko; była zmartwiona, zdziwiona i wyczerpana.
 — Stanowczo nie pojmuję, co się ze mną dzieje — wykrzyknęła, śledząc oczyma tego niezrozumiałego Cagliostra.