Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/473

 Oliwja zwierzała się bez bojaźni: opowiedziała o panu de Beausire, o policji... przyznała się do wszystkiego.
 Joanna wylegitymowała się jako wykwalifikowana kokota; mówiła, że żyje z kochankiem bez wiedzy rodziny.
 Jedna więc wiedziała wszystko, druga była w zupełnej nieświadomości: taka była przyjaźń, zawarta między dwiema kobietami.
 Od tego dnia nie potrzebowały już wcale posiłkować się kuszą lub nitką. Joanna miała klucz i Oliwja wychodziła, kiedy tylko przyjaciółka jej tego chciała.
 Czasami, zaniepokojona Joanna zapytywała:
 — Czy pan de Cagliostro nie domyśla się niczego?...
 — Co?... gdybym mu powiedziała, nie wierzyłby mi — odparła pewna siebie Oiiwja.
 Wycieczki te, powtarzające się przez tydzień co wieczór, stały się przyzwyczajeniem, potrzebą i przyjemnością.
 Po tygodniu, usta Oliwji o wiele częściej wymawiały imię Joanny, aniżeli wymawiały kiedykolwiek imiona Gilberta lub Beausire‘a.