Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/489

usiadła na tabureciku; spojrzała nań przenikliwie i rzekła:
 — Uspokój się pan, a potem powtórz raz jeszcze coś powiedział.
 — Chcesz mnie pani zabić?... — zawołał nieszczęśliwy.
 — Będę więc pytała: Kiedy pan powrócił ze swych posiadłości?
 — Dwa tygodnie temu.
 — Gdzie mieszkasz?
 — Wynająłem domek nadzorczy.
 — Mówisz pan, żeś mnie widział z jakąś osobą?
 — Mówię przedewszystkiem o pani, którą widziałem.
 — Gdzie?
 — W parku.
 — O której godzinie? którego dnia?
 — We wtorek, o północy, po raz pierwszy.
 — Widziałeś mnie pan?
 — Jak w tej chwili; widziałem tęż tę, która pani towarzyszyła.
 — Towarzyszyła mi? Poznałbyś pan tę osobę?
 — Zdawało mi się przed chwilą, żem ją tu widział, lecz twierdzić stanowczo nie mogę. Ruchy były te same, co do twarzy — wszakże zakrywa się ją, gdy się chce popełnić zbrodnię.
 — Dobrze — odparła spokojnie królowa, nie widziałeś dobrze owej osoby, lecz mnie...
 — O!... Najjaśniejsza Pani, ciebie widziałem.
 Królowa niespokojnie tupnęła nóżką.
 — A ten towarzysz, któremu dawałam różę... przecież widziałeś pan, żem mu dała różę?
 — Tak... lecz owego pana nie mogłem nigdy dogonić.
 — Znasz go pan?
 — Tytułują go „Wasza Wielebność“, to jest wszystko, co wiem o nim.
 — Mów pan dalej; we wtorek dałam różę... a we środę?...
 — We środę, dałaś Najjaśniejsza Pani, obie ręce do ucałowania.
 — Ach! — szepnęła, przygryzając wargi — a wczoraj, to jest we czwartek?