Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/493

 Joanna udała się do kardynała; zastała go promieniejącego, nadętego i hardego z radości i dumy. Gdy zameldowano hrabinę, Jego Eminencja zawołał.
 — Droga hrabino!
 I pośpieszył na jej spotkanie.
 Hrabina pozwoliła wycałować się po rękach; wygodnie usiadła na fotelu, chcąc dyplomatycznie poprowadzić rozmowę. Kardynał zaczął od wyrazów szczerej i wymownej wdzięczności.
 Joanna przerwała mu:
 — Wiesz pan, że jesteś bardzo delikatnym kochankiem, za co ci dziękuję.
 — Dziękujesz pani?
 — Nie dziękuję za wspaniały prezent, który otrzymałam dziś rano, lecz dziękuję, żeś chował środki ostrożności i nie posłał go do małego domku. To rzeczywiście bardzo delikatnie, pan nie frymarczy sercem.
 — Komu należy się pochwała za delikatność, jeżeli nie pani?... — odparł kardynał.
 — Kardynale, pan nie jest szczęśliwym człowiekiem, pan jest bogiem-zwycięzcą.
 — Tak i mnie się zdaje; szczęście przestrasza mnie i przeszkadza mi; nie mogę patrzeć na innych mężczyzn.
 Joanna uśmiechnęła się.
 — Przybywasz pani z Wersalu?
 — Tak, Eminencjo.
 — Widziałeś ją?
 — Opuściłam ją w tej chwili...
 — Nie mówiła nic?
 — Cóż miała mówić?!
 — Wybacz pani... przemawia przez usta moje nie ciekawość, lecz szał...
 — Nie pytaj pan o nic.
 — Słowa pani zdają się oznajmiać, jakąś niedobrą nowinę.
 — Wasza Eminencjo, nie wymagaj, abym mówiła.
 — Hrabino! hrabino! — zawołał blednąc kardynał. — Zbyt wielkie szczęście podobne jest do kulminacyjnego punktu koła fortuny; przy najwyższym szczeblu potęgi zaczyna się upadek. Nie oszczędzaj mnie, pani, jeżeli jest jakieś nieszczęście... ale wszakże go niema?...