Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/494

 — Nazwałabym to szczęściem — odparła Joanna.
 — To! Co? co pani przez to chce powiedzieć? Co jest szczęściem? — dopytywał się kardynał.
 — Szczęściem jest, że was nie odkryto, odparła Joanna.
 — O — rzekł kardynał, śmiejąc się — przy odpowiedniej ostrożności, przy współudziale dwóch serc i jednego rozumu....
 — Jeden rozum i dwa serca, nie mogą zapobiec temu, żeby nie widziano przez krzaki.
 — Widziano więc? — zawołał wystraszony kardynał de Rohan.
 — Mam wszelkie prawo tak przypuszczać.
 — Więc... skoro widziano, poznano niezawodnie.
 — O! tego nie przypuszczam; gdyby was poznano, gdyby tajemnica wiadomą była komukolwiek, to Joanna Walezjanka teraz na końcu świata znajdować się powinna, a pan, pan powinieneś już nie żyć.
 — To prawda, lecz, hrabino, tajemniczość twoja smaży mnie na wolnym ogniu. Przypuszczam, że widziano... no, ale nic innego, jak ludzi, przechadzających się po parku. Czyż to jest zabronione?
 — Zapytaj pan króla!
 — Gdyby król o tem wiedział, znajdowałbyś się pan w Bastylji, ja zaś w szpitalu, a że uniknione nieszczęście równa się podwójnemu szczęściu, przybyłam uprzedzić pana, że nie wolno raz jeszcze ryzykować i Boga doświadczać...
 — Co pani mówi — zapytał kardynał — co mają znaczyć wyrazy te, hrabino?
 — Nie rozumie pan?
 — Boję się?
 — Ja zaś bałabym się, gdybyś mnie pan me uspokoił.
 — Jak to zrobić?
 — Nie jeździć do Wersalu.
 Kardynał podskoczył.
 — W dzień, nieprawdaż? — uśmiechnął się.
 — Najpierw we dnie, a potem w nocy.
 Kardynał de Rohan drgnął, opuścił rękę hrabiny i rzekł:
 — Nie mogę!
 — Ja zaś nie mogę zrozumieć pana... powiedziałeś pan „nie mogę“, czego pan nie możesz?... dlaczego?...