Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/497

paść tych, co okazywali ci tyle przyjaźni. Ja nie mogę bawić się ogniem. Chcesz przysięgnąć, że nie będziesz się starał widzieć królowej? Nie widzieć, tylko — nie widzieć przez dwa tygodnie! Jeżeli przysięgniesz, pozostanę, i nadal będę ci służyć. Jeżeli zaś wszystko chcesz postawić na kartę, wyjeżdżam za dziesięć minut, a wtedy radź sobie, jak zechcesz.
 — To straszne — jęknął kardynał — ten cios mnie przygniata. O! To mnie zabije!
 — Przecież — szepnęła Joanna — kochasz pan tylko dla zadowolenia miłości własnej, ambicji.
 — Dziś kocham dla... miłości! — odparł.
 — Musisz więc dziś cierpieć — rzekła Joanna — to wypływa z położenia rzeczy. No, ale zdecyduj się, kardynale... Zostaję, czy udaję się do Lozanny?
 — Zostań, hrabino, i znajdź co dla mego spokoju... Kara jest zbyt bolesna!
 — Przysięgasz pan być posłusznym?
 — Słowo Rohana!
 — Dobrze, mam środek uspakajający: nie wolno widywać się, lecz wolno pisywać!
 — Naprawdę! — zawołał uradowany kardynał — będę mógł otrzymywać od niej listy?
 — Napisz pan.
 — A ona odpisze?
 — Postaram się o to.
 Kardynał okrywał całusami ręce Joanny, nazywając ją swoim aniołem opiekuńczym.