Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/499

 Wybiło wpół do jedenastej. Nikt się nie zjawił. Widocznie królowa sobie zakpiła, lub przyrzekła w pierwszej chwili to, czego dotrzymać nie mogła.
 Charny ze zwykłą u ludzi zakochanych podejrzliwością gniewał się, że był tak łatwowierny.
 — Jakże mogłem — zawołał — uwierzyć kłamstwom, jakże mogłem, widziawszy na własne oczy, poświęcić krętactwu pewność, jakże mogłem na chwilę choćby żywić nadzieję!
 Szał go ogarniał coraz większy, unosił się i martwił, gdy nagle usłyszał szmer, jakby ktoś garścią piasku rzucił w okno od strony parku.
 Skoczył czemprędzej i ujrzał bladą, niespokojną kobietę, stojącą koło grabu i zawiniętą w duży czarny płaszcz.
 Krzyknął; w krzyku tym przebijały się radość i żal. Kobietą czekającą nań, kobietą wołającą go, była królowa!
 Jednym skokiem znalazł się w parku przy Marji Antoninie.
 — A, jesteś pan! To dobrze — rzekła wzruszona monarchini — cóżeś pan robił?
 — To ty, pani! Czyż to możliwe? — zawołał uradowany de Charny.
 — Tak mnie pan oczekiwał?
 — Oczekiwałem od strony ulicy.
 — Ależ, poco miałam przyjść tamtędy, kiedy przez park daleko bliżej.
 — Nie śmiałem przypuszcać, że pani raczy przybyć — odparł Charny z namiętnym odcieniem wdzięczności w głosie.
 — Nie możemy tu zostać — rzekła — zazbyt tu jasno. Masz pan szablę?
 — Mam.
 — Dobrze! Którędy weszli ludzie, których pan widziałeś?
 — Temi drzwiami....
 — O której godzinie?
 — O północy.
 — Należy więc przypuszczać, że i dzisiaj przyjdą; wszak nie wspominałeś pan o tem nikomu?...
 — Nikomu.
 Królowa udała się w stronę lasku.
 — Pojmujesz pan chyba — rzekła po chwili, jakby od-