Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/502

tak samo pieściłam tamtego, jeżeli utrzymujesz, że mówiłam to samo tamtemu, to ja ci mówię, panie de Charny, że kochałam, kocham i kochać będę tylko jednego na świecie.. a tym jednym ty jesteś!... Czy to wystarczy, aby cię przekonać, że nie można być bezecną, żywiąc w sercu taką miłość?...
 Charny jęknął, jakby konał. Oddech królowej upoił go, jej gorąca ręka parzyła go, dotknięcie jej piersi przyprawiło go o szaleństwo.
 Królowa powstała wolno, patrząc na Charny‘ego ognistemi oczyma.
 — Czy chcesz mego życia? — zapytał nawpół nieprzytomny.
 Królowa, patrząc nań, milczała, wreszcie — rzekła:
 — Podaj mi rękę i prowadź wszędzie, gdzie oni byli.
 — Najpirew więc tu... tu dana była róża.
 Przy tych słowach Marja Antonina wyjęła z za gorsu różę, ogrzaną na jej piersi i rzekła:
 — Weź ją!
 — Tu — mówiła dalej królowa — tamta dawała rękę do pocałowania.
 — Obie ręce! — zawołał upojony Charny, gdy ręce królowej znalazły się u jego ust.
 — Następnie byli w łazienkach Apolina?
 Charny był nieprzytomny, nieznane niebo otwierało się przed nim.
 — Chodzę tam zwykle tylko we dnie — mówiła prawie wesoło królowa, lecz chodźmy obejrzeć drzwi, któremi uciekał ów kochanek.
 Królowa zadowolona, wesoła, oparta na ramieniu najszczęśliwszego pod słońcem mężczyzny, lekkim, i prędkim krokiem przybliżała się do łazienek i do drzwi, przy których widoczne były ślady kopyt końskich.
 — O, to tutaj — rzekł Charny.
 — Mam wszystkie klucze — rzekła królowa — otwieraj, panie de Charny.
 Wyszli i pochylili się, aby ślady zobaczyć.
 Płowy promień księżyca oświecił piękną twarz królowej, opartej na ramieniu Charny‘ego, i otaczające ich krzaki.
 Kiedy obejrzała wszystko dokładnie, wróciła, pociąga-