Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/509

 — Nieobecność jest cierpieniem dotkliwem, niezależnie od tego, czy mieszka się w Paryżu, czy w Wersalu.
 — A, to mnie zachwyca! Dziękuję, dziękuję.
 — Ale... Dowody!
 — Ach, Boże mój — zawołała Joanna — czego się panu zachciewa! Dowodów! Cóż to znaczy? Żądasz od kobiety dowodu winy?...
 — Nie żądam przecież dowodu do procesu — odparł kardynał — żądam dowodu miłości.
 — Zdaje mi się, że Wasza Wielebność staje się bardzo wymagający i łatwo zapominający...
 — Wiem, co przez to chcesz powiedzieć... powinienem być zadowolony, czuć się zaszczycony... no tak, ale miejże serce, hrabino. Jakżebyś, ty to przyjęła, gdyby cię, po okazaniu ci pewnych łask, odrzucono?
 — Powiedziałeś pan... pewnych łask, rzekła hrabina tonem drwiącym.
 — Możesz mnie pani oskarżać o bezczelność, gdyż nie powinienem narzekać, a jednak narzekam...
 — Ależ, Wasza Wielebność, wszakże ja nie odpowiadam za pańskie niezadowolenia — przerwała Joanna — czy wynikają one z przyczyn poważnych czy śmiesznych.
 — Zastanawiaj się pani nad sobą, ale nie śmiej się z moich uniesień, pomagaj mi a nie męcz!
 — Nie mogę pamóc, nie widzę żadnego sposobu.
 — Nie widzisz pani sposobu? — zapytał — sądzę, że nie wszyscy tego są zdania.
 — Ej, panie, gniew na nic się nie przyda, nie porozumiemy się nigdy. Wasza Wielebność przebaczy mi tę uwagę.
 — Tak, gniew niepotrzebny... ale brak dobrych chęci pani przywiódł mnie do ostateczności.
 — Sądzisz mnie dobrze, więc dlaczego oskarżasz?
 — Boś mi pani powinna wyjawić całą prawdę.
 — Prawdę? Powiedziałam, com wiedziała.
 — Nie mówiłaś pani, że królowa jest przewrotna, że jest zalotna, że pozwala się uwielbiać, a potem odtrąca.
 Zdziwiona Joanna patrzała na kardynała.
 — Wytłumacz się pan — zawołała.
 W zazdrości kardynała znalazła rozwiązanie trudnej sprawy...