Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/510

 — Przyznaj pani, — mówił, unosząc się kardynał, — że królowa nie chce mnie widzieć?
 — Nie mogę tego powiedzieć — odparła.
 — Przyznaj, że jeżeli mnie odtrąca dobrowolnie, to tylko dlatego, aby nie wywołać niezadowolenia kochanka, któremu nie podobało się moje nadskakiwanie.
 — Ależ Wielebność! — zawołała słodko Joanna, a ton jej mowy był tak obiecujący, że można było domyślać się niejednego.
 — Posłuchaj mnie — mowił dale] pan de Rohan — Kiedy ostatnio byłem z królową w parku, zdawało mi się, że ktoś chodził za krzakami.
 — Bajki wierutne!...
 — Powiem, co podejrzewam.
 — Nie mów nic, kardynale, gdyż obrażasz królowę, a gdyby nawet obawiała się szpiegostwa kochanka, czego nie przypuszczam, czy miałbyś pan prawo robić jej wyrzuty o przeszłość, skoro ją dla pana poświęca?
 — Przeszłość! przeszłość!... to wielkie słowo, lecz znaczenie jego upada, skoro ta przeszłość jest jeszcze teraźniejszością i zdaje się być przyszłością!
 — Ej, kardynale, podejrzenia pańskie obrażają królowę, a więc i mnie nie mogą być obojętne.
 — Powiedz więc, czy ona mnie choć trochę lubi?
 — Wszakże nietrudno się dowiedzieć — odparła hrabina — oto stół, atrament, pióro i papier, pisz i pytaj.
 — A oddasz list? — zapytał kardynał.
 — Któż podjąłby się tego, jeżeli nie ja?
 — Czy mogę liczyć na odpowiedź?
 — Gdybyś nie otrzymał odpowiedzi, nie wiedziałbyś przecież, czego się trzymać.
 — Tak... to rozumiem, tak... to cię kocham, hrabino.
 Kardynał siadł i zaczął pisać. Lekkie miał pióro i dobry styl, lecz pomimo to z dziesięć zaczętych listów podarł; nie podobały mu się.
 — Jeżeli w dalszym ciągu tak zamierzasz robić — zauważyła Joanna — to nie skończysz nigdy.
 — Masz słuszność, hrabino; jesteś kobietą wielkiego rozumu, rzadkiej dobroci! Ja też nie chcę przed tobą mieć tajemnicy.
 — Sądzę, że niewiele masz przede mną do ukrywania.
 — Czytaj, kiedy ja będę pisał; czytaj prędko; moje