Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/522

 — Beausire!.. — zawołała osłupiała Joanna, — Beausire!... Przecież on nie znał jej adresu!...
 — Owszem, pani, znał go, — odparł Cagliostro, podając drugi bilecik, który wyjął z kieszeni, oto papier jaki znalazłem na schodach, gdym, jak zwykle, szedł w odwiedziny. Widocznie liścik ten wypadł z kieszeni pana de Beausire‘a.
 Hrabina, w dreszczach cała, czytała:
 „Pan de Beausire spotka pannę Oliwję na ulicy S-go Klaudjusza, przy rogu bulwaru, oczekiwać tam będzie i natychmiast z nią odjedzie. Szczera przyjaciółka podała mu tę radę... podobno czas potrzebny nadszedł“.
 — Ale któż napisał ten bilecik? — zapytała.
 — Najwidoczniej pani, szczera przyjaciółka Oliwji.
 — A jakże on się tu dostał? — zapytała znów, patrząc z wściekłością na niewzruszonego Cagliostra.
 — Czyż przy pomocy pani klucza, wejść nie można: odparł Cagliostro.
 — Te domysły są bardzo przekonywające, — rzekła Joanna — ja zaś mam tylko podejrzenia.
 — O, i ja podejrzewam również dobrze... — zauważył Cagliostro, i przy tych słowach wykonał ruch żegnający.
 Joanna schodziła ze schodów... przedtem było na nich pusto i ciemno; teraz na drodze swej spotkała ze dwudziestu kamerdynerów i mnóstwo światła. Cagliostro głośno i przy służbie kilkakrotnie wymówił do niej:
 — Pani hrabino de la Motte.
 Wyszła, ziejąc złość i zemstę, jak bazyliszek zieje jad i ogień.