Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/532

 — Wasza Eminencjo, myśmy nie zwarjowani, lecz okradzeni.
 — Cóż mnie to ohchodzi?.. — odparł kardynał de Rohan — przecież ja nie jestem szefem policji.
 — Ale miałeś pan naszyjnik w swoich rękach — rzekł Bochner płaczliwie — będziesz pan musiał świadczyć...
 — Miałem naszyjnik? — zapytał kardynał — czyż ten naszyjnik został skradziony?...
 — Tak jest, Wasza Eminencjo.
 — I cóż na to królowa? — zapytał zaciekawiony kardynał.
 — Królowa przysłała nas do pana.
 — To bardzo uprzejmie z jej strony. Ale cóż ja poradzę?
 — Pan może wiele dla nas uczynić; pan może powiedzieć nam, co się stało z naszyjnikiem?
 — Ej, panie Bochner — mógłbyś pan tak mówić, gdybym należał do bandy złodziejów, która skradła naszyjnik królowej.
 — Nie królowej go ukradziono.
 — Boże mój! komuż więc?
 — Królowa zaprzecza, że go miała w posiadaniu.
 — Jak to zaprzecza! Wszakże macie jej pokwitowanie.
 — Królowa twierdzi, że kwit jest sfałszowany.
 — Królowa dlatego zapewnie zaprzeczyła, że ktoś trzeci was słuchał — rzekł kardynał.
 — Nikt nie słuchał... Ale to nie wszystko...
 — Cóż jeszcze?
 — Królowa nietylko zaprzeczyła, nietylko oznajmiła, że kwit jest sfałszowany, lecz pokazała nam nasze pokwitowanie, jakobyśmy naszyjnik odebrali.
 — Pofałszowane oba kwity... i mówisz pan, że ja wiem o tem?
 — Bezwarunkowo!... bo wszakże przyszedłeś pan utwierdzić nas w tem, co hrabina de la Motte nam powiedziała, a wiedziałeś pan, że naszyjnik daliśmy dla królowej.
 — To sprawy bardzo poważne — rzekł kardynał, gładząc ręką czoło — porozumiejmy się... — Kupiłem w imieniu królowej naszyjnik i dałem ćwierć miljona zadatku... Sprzedaż podpisana była przez królowę, jakeś pan