Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/533

mówił, raty zostały oznaczone przez nią, i ubezpieczone jej podpisem.
 — Jej podpisem?... więc to jest podpis królowej?
 Jubilerzy pokazali list, który kardynał przebiegł oczyma.
 — Ależ! — zawołał — jesteście dziećmi! Marie-Antoinę de France... Przecież królowa jest córką dwom Austrjackiego! Okradziono was: pismo i podpis są sfałszowane.
 — Więc w takim razie musi hrabina de la Motte wiedzieć o oszuście i złodzieju! — zawołali zrozpaczeni jubilerzy.
 Prawda ta ocuciła kardynała.
 Zadzwonił i dał rozkaz taki sam jak królowa.
 Ludzie rozbiegli się w pogoń za Joanną, której powóz nie mógł jeszcze być daleko.
 — Pani hrabina de la Motte — wołali ochrypli jubilerzy — tak, tak ona nas zgubiła!
 — Pani de la Motte jest osobą tak prawą, tak uczciwą, że zabraniam ją podejrzewać.
 — Ale przecież ktoś jest winien — odparł zrozpaczony Bochner — ktoś przecież napisał te dwa sfałszowane dokumenty.
 — Czyż ja je wystawiłem? — zapytał wyniośle kardynał.
 — Wasza Eminencjo, nie mówimy tego bynajmniej Prosimy tylko o objaśnienia!
 — Ależ ja sam pragnę objaśnień!
 — Wasza Eminencjo, cóż mamy odpowiedzieć królowej, która jest również oburzona, jak i my... Twierdzi, że pan lub pani de la Motte macie naszyjnik.
 — Tak! — zawołał kardynał, blady ze wstydu i złości, — powiedzcie więc królowej, że... Albo nie... nie mówcie lepiej nic i tak już dość hałasów. Ale jutro... jutro będę odprawiał nabożeństwo w Wersalu; przyjdźcie tam, a zobaczycie, że przybliżę się do królowej i zapytam, czy naszyjnik nie jest w jej posiadaniu, a jeżeli mi zaprzeczy, wtedy, panowie, ja wam zapłacę, bo jestem de Rohan!
 — Więc jutro?... Nieprawdaż, Wasza Eminencjo? — zapytał Bochner.
 — Jutro o jedenastej rano, w kaplicy wersalskiej — odparł kardynał.