Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/539

XXXIII

SZLACHCIC, KARDYNAŁ I KRÓLOWA

 W chwili, kiedy pan de Breteuil wchodził do króla, pan de Charny, blady i wzruszony, kazał prosić królowę o posłuchanie.
 Marja Antonina ubierała się, lecz ujrzała przez okno swego buduaru Charny‘ego i rozkazała, aby go przyprowadzono.
 Charny wszedł, drżąc cały, ujął rękę królowej i zawołał:
 — O pani, jakież nieszczęście! Czy wiesz pani, czego dowiedziałem się przed chwilą?... Czy wiesz, co sobie z ust do ust podają, o czem król może już wie, lub czego lada chwila może dowiedzieć się?
 Królową dreszcz przebiegł — pomyślała o owej nocy rozkosznej... może oczy zazdrosne i nieprzyjazne dojrzały ją w parku wersalskim z panem de Charny...
 — Mów pan, jestem dość silna — odparła.
 — Mówią, że Wasza Królewska Mość kupiła naszyjnik u Bochnera i Bossange‘a.
 — Oddałam go — rzekła królowa.
 — Posłuchaj pani, mówią, że udawałaś tylko chęć oddania go, gdyż sądziłaś, że będziesz mogła zapłacić, król tymczasem odmówił podpisania czeku, przedstawionego przez pana de Colonne; wtedy udać się miałeś do kogoś po pieniądze, a ten ktoś — to twój kochanek!...
 — I pan to powtarzasz? — zapytała królowa z wyrazem bezgranicznej ufności, — niechać mówią, co chcą! Tytuł kochanka jest dla nich obelgą mniej znaczącą, niż tytuł przyjaciela; nasza przyjaźń jednakże jest święta dla nas...