Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/548

tego, abyś zeszła nazajutrz i podała mi do ucałowania obie ręce...
 — Dosyć tego, dosyć!
 — Czyż ja, nareszcie, śmiałbym marzyć o tej trzeciej nocy, wśród ciszy spędzonej, wśród przewrotnych przysiąg miłosnych?
 — Panie — zawołała królowa, cofając się, pan bluźnisz!
 — Boże mój! — odparł kardynał, oczy ku niebu podnosząc. — Ty tylko wiesz, co byłbym poświęcił, aby uzyskać szczerą miłość tej kobiety!
 — Panie de Rohan, jeśli pan pragniesz pozostać przy tem wszystkiem, to przyznaj, że chciałeś mnie zgubić; że wymyśliłeś wszystkie te okropności, że nie byłeś pan w nocy w Wersalu...
 — Byłem — odparł wyniośle kardynał.
 — Panie de Rohan, przynaj na litość Boską, że nie mnie widywałeś w parku.
 — Umrę, jeżeli trzeba, lecz twierdzę, że tylko panią widywałem w parku wersalskim, do którego prowadzała mnie pani de la Motte.
 — Raz jeszcze — zawołała, chwiejąc się, śmiertelnie blada królowa — cofasz pan?
 — Nie!.
 — Po raz drugi — przyznaj, że wymyśliłeś na mnie tę niegodziwość?
 — Nie!
 — Po raz ostatni — panie de Rohan, przyznaj pan, że pana oszukano, że to wszystko potwarz, marzenia, niemożliwości; przyznaj, że jestem niewinna!
 — Nie, nie mogę!
 Królowa wyprostowała się uroczyście i rzekła:
 — Sprawiedliwość króla będzie panu wymierzona, skoro nie obawiasz się sprawiedliwości Boga.
 Królowa zadzwoniła tak gwałtownie, że kilka dam weszło rówocześnie.
 — Niechaj poproszą Jego Królewską Mość o zaszczycenie mnie swemi odwiedzinami.
 Oficer udał się z poleceiem do króla.
 Nieustraszony kardynał stał w pokoju.
 Po dziesięciu minutach król stanął na progu.