Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/549

XXXV

ARESZTOWANIE

 Zaledwie kred ukazał się na progu, kiedy królowa prędko rzekła:
 — Najjaśniejszy Panie, kardynał de Rohan opowiadał tu rzeczy trudne do uwierzenia; zechciej upoważnić go do powtórzenia ich sobie.
 Kardynał zbladł przy tych słowach. Położenie było dziwne. Czyż on, uważający się za kochanka, on poddany, czyż mógł powtórzyć mężowi i królowi to, co zdawało mu się, że ma prawo powiedzieć królowej-kobiecie!
 Król zwrócił się do kardynała, zajętego rozmyślaniem:
 — Zapewne dotyczy to sprawy naszyjnika; słuchani tych nieprawdopodobieństw... mów pan.
 Pan de Rohan postanowił wybrać z dwóch trudności mniejszą.
 — Tak jest, Najjaśniejszy Panie, sprawa to naszyjnika.
 — Ależ kardynale — rzekł król — podobno pan kupiłeś ten naszyjnik?
 Kardynał spojrzał na królowę i nic nieodpowiedział.
 — Tak, czy nie? — zapytała królowa, prawdę panie, tylko o prawdę pytamy.
 Pan de Rohan odwrócił głowę i nie odpowiedział.
 — Skoro pan de Rohan odmawia odpowiedzi, zechciej pani odpowiedzieć — rzekł król, zwracając się do królowej — wszak pani musi też coś wiedzieć. Kupiłaś pani naszyjnnik?
 — Nie!... odparła stanowczo królowa.
 Na ustach de Rohana, osiadł uśmiech szyderczy.
 — Nic pan nie mówi? — zapytał go król.