Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/577

Pozostaw mnie, Najjaśniejsza Pani, w osamotnieniu i nędzy, pozostaw...
 — O!... — rzekła królowa, podnosząc głowę, — propozycja moja zadaje kłam temu, coś właśnie powiedziała, Andreo. Małżeństwo, o którem mówić ci chciałam, wyniosłoby cię do rzędu najwyżej położonych dam we Francji.
 — Małżeństwo... — mówiła królowa, coraz bardziej tracąc odwagę.
 — Odmawiam, Najjaśniejsza Pani, odmawiam!...
 Marja Antonina przygotowywała w myśli cały szereg próśb, przeszkodziła jej jednakże Andrea, a w chwili, gdy królowa zmieszana i smutna z fotelu się podnosiła, zapytała:
 — Bądź Najjaśniejsza Pani łaskawą — rzekła, trzymając suknię królowej — wyjawić mi człowieka, któryby za dozgonną wziął mnie towarzyszkę; tyle razy czułam się upokorzoną, że nazwisko tego wspaniałomyślnego człowieka — tu uśmiechnęła się z goryczą, — będzie kojącym balsamem na rany mej dumy.
 Królowa namyśliła się... postanowiła jednak dojść do celu i rzekła obojętnie:
 — Nazwisko... Pan de Charny.
 — Pan de Charny!... — zawołała Andrea z wybuchem radości, — pan Olivier de Charny!...
 — Tak jest, pan Olivier de Charny — odparła królowa, ze ździwieniem patrząc na Andreę.
 — Siostrzeniec pana de Suffren?... — zapytała Andrea, a lica jej zarumieniły się i oczy błyszczały, jak gwiazdy.
 — Tak jest — odparła Marja Antonina, przejęta nagłą zmianą, zaszłą w Andrei de Taverney.
 — Więc chcesz mnie, Najjaśniejsza Pani, wydać za pana Oliviera Charny?...
 — Tak, za niego.
 — A on... się zgadza?...
 — On prosi o rękę pani.
 — Przyjmuję, przyjmuję — zawołała Andrea, uradowana mocno. — Więc on mnie kocha... kocha, jak ja go kocham!...
 Królowa, śmiertelnie blada, cofnęła się z jękiem, upadła na fotel, a niespełna rozumu Andrea pokrywała nogi jej, ręce i suknię pocałunkami, łzami zroszonemi.