Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/58

V

DROGA DO WERSALU

 Młode kobiety uniknęły narazie niebezpieczeństwa; obawiały się jednak, aby ktoś z tłumu nie podążył za niemi, aby ich nie poznał i aby awantura nie rozpoczęła się na nowo.
 Zrozumiał to ich chwilowy opiekun i zaczął gwałtownie budzić woźnicę, zasypiającego na koźle jednego z fiakrów.
 — Gdzie panie chcą jechać? — zapytał wojskowy po niemiecku.
 — Do Wersalu — odpowiedziała starsza.
 — Do Wersalu! — wykrzyknął woźnica — mówią panie, że do Wersalu?
 — No tak, wyraźnie przecie powiedziano.
 — Rozumiem, połpiętej mili po podobnej ślizgawicy! Nie, nie, niema głupich, nie pojadę wcale... ani myślę...
 — Zapłacimy, co będzie chciał, — odezwała się starsza z kobiet po niemiecku.
 — Będziesz miał dobrze zapłacone — powtórzył oficer po francusku.
 — A ile dostanę? — zapytał furman niedowierzająco. Bo widzisz, panie oficerze — dodał — trzeba nietylko pojechać do Wersalu, ale i wrócić stamtąd...
 — Dostanie luidora, czy dosyć będzie? — zapytała młodsza dama, ciągle po niemiecku.
 — Panie przyrzekają ci luidora — powtórzył młody człowiek.
 — Czy to niby tak dużo — mruknął woźnica — a jak konie nogi połamią?
 — Głupcze jakiś! — zawołał oficer — stąd do zamku