Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/586

XLII

OJCIEC I NARZECZONA

 Salon pana de Taverney znajdował się na parterze.
 Na lewo od salonu był buduar, który miał wyjście osobne na korytarz i schody, prowadzące do mieszkania Andrei.
 Na prawo znajdował się mały salonik, przez który wchodziło się do dużego salonu.
 Filip pierwszy wszedł do buduaru, gdzie czekała nań Andrea; z przedpokoju przyspieszył kroku, aby prędzej znaleźć się w objęciach ukochanej siostry.
 Skoro tylko drzwi otworzył, Andrea wstała, a objąwszy go za szyję, ucałowała serdecznie, tak swobodnie, tak wesoło, jak już dawno nie całował nikt smutnego a zakochanego i nieszczęśliwego jej brata.
 — Na miłość Boską! co się stało? — zapytał Filip.
 — Coś pomyślnego, o! bardzo pomyślnego, mój braciszku.
 — I przybyłaś, aby mi o tem oznajmić?
 — Przybyłam na zawsze! — zawołała Andrea, a w głosie jej odbijało się takie uszczęśliwienie, że Filip się zastanowił.
 — Ciszej, ciszej, kochana siostrzyczko — rzekł — mury tego domu odwykły od radosnych okrzyków, a zresztą obok, w salonie, jest ktoś, który mógłby cię usłyszyć.
 — Jest ktoś? któż taki? — zapytała.
 — Pan hrabia de Charny — oznajmił właśnie w tej chwili kamerdyner.
 — O! on! — zawołała Andrea, podwajając serdeczność względem brata. — O wiem, poco tu przybył. O! wiem tak dobrze, że spostrzegam niestosowność mego ubrania,