Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/59

la Muette należy ci się trzy liwry, a wiesz dobrze, że to połowa drogi. Masz prawo żądać dwanaście liwrów tam i z powrotem i nic więcej.
 — O! nie targuj się pan — rzekła starsza dama dwa, trzy, dwadzieścia luidorów dostanie, byle jechał natychmiast...
 — Dosyć jednego — odpowiedział oficer, a zwracając się do woźnicy dodał:
 — Dalej, złaź z kozła i otwieraj drzwiczki.
 — Wymagam zapłaty zgóry.
 — Wymagasz?
 — Mam przecie prawo.
 Oficer podbiegł rozzłoszczony.
 — Zapłacimy zgóry — zapłacimy — powiedziała starsza i sięgnęła szybko do kieszeni.
 — Boże! — szepnęła do towarzyszki — nie mam pieniędzy!
 — Naprawdę?
 — A ty, Andreo?
 — Młoda dania zaczęła przetrząsać kieszenie.
 — Ja... ja także nic nie mam...
 — Szukaj dobrze.
 — Niestetv! — zawołała młodsza dama z rozpaczą, widząc, że oficer śledzi ją bacznie a dorożkarz uśmiecha się, winszując sobie przezorności.
 Przekonawszy się, że ani grosza nie posiadają, zmieszane kobiety porozumiewały się, aby dać jako pewność klejnot jaki, gdy młody człowiek, chcąc je wybawić z kłopotu i oszczędzić wstydu, wyjął luidora i podał woźnicy.
 Wziął go, obejrzał na wszystkie strony i dopiero wtedy otworzył drzwiczki powozu.
 — A teraz, błaźnie — rzekł oficer — pamiętaj wieźć panie szybko i dobrze, rozumiesz?
 — Bądź spokojny, panie oficerze — znam dobrze mój obowiązek.
 Podczas rozmowy tej damy się naradzały; strach je ogarniał na myśl, że pozostaną same.
 — Pani — szepnęła młodsza — nie puszczajmy go od siebie!... nie znamy woźnicy, a jak nas słuchać nie zechce... Czas okropny, drogi niedobre, kto nas poratuje?
 — Nie bój się, mamy przecież numer fiakra.
 — Wiem o tem i pewna jestem, że zostałby ukarany,