Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/593

bynajmniej, gdybym się kryła, nie znalezionoby mnie przecież — odparła Joanna słodko.
 — Nazywaj to pani, jak chcesz, lecz bądź co bądź uciekłaś.
 — Opuściłam Paryż, to prawda, Najjaśniejsaz Pani...
 — Bez mego pozwolenia...
 — Obawiałam się, że Wasza Królewska Mość odmówi mi urlopu, potrzebnego mi do załatwienia pewnych spraw w Bar-sur-Aube, gdzie byłam od sześciu dni i gdzie znalazł mnie wysłannik królewski. Zdawało mi się wreszcie, że obecność moja nie jest tak potrzebna, ażebym aż prosić miała o pozwolenie wyjazdu na dni osiem.
 — Masz pani słuszność; dlaczego jednak obawiałaś się odmowy? O jakiż urlop miałaś mnie prosić? Jaki ja dać pani miałam? Czyż pani zajmuje jakie stanowisko?
 Joanna czuła się zraniona, lecz, powstrzymując się, jak tygrysica przebita strzałą, rzekła z pokorą:
 — Najjaśniejsza Pani, prawda, że nie mam czynności u dworu, lecz Wasza Królewska Mość zaszczycała mnie zaufaniem tak szacownem, iż uważałam się bardziej przywiązana do dworu z wdzięczności, aniżeli inni z potrzeby.
 Joanna długo szukała stosownego wyrażenia, znalazła „zaufanie“ i zaakcentowała je.
 — Uregulujemy i nasz rachunek zaufania — rzekła królowa z większem jeszcze lekceważeniem. — Czy widziałaś pani króla?
 — Nie widziałam, Najjaśniejsza Pani.
 — Zobaczysz go pani.
 Joanna skłoniła się i rzekła:
 — Będzie to dla mnie wielkim zaszczytem.
 Królowa namyślała się, od czego zacząć.
 Joanna skorzystała z tej chwili, aby zauważyć:
 — Jakże surowa jest dziś Wasza Królewska Mość, to mnie prawdziwie przestrasza.
 — Jeszcze pani wszystkiego nie wie — odparła surowo królowa. Czy słyszałaś, że pan de Rohan jest w Bastylji.
 — Mówiono mi.
 — Domyślasz się pani chyba, dlaczego tam się znajduje?
 Joanna spojrzała na królowę, a zwróciwszy wzrok na damy, które najwidoczniej jej przeszkadzały, rzekła:
 — Nie domyślam się, Najjaśniejsza Pani!