Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/594

 — Lecz pamiętasz pani, że mówiłaś mi, o jakimś naszyjniku?
 — Tak, Najjaśniejsza Pani, o naszyjniku z brylantów.
 — Proponowałaś mi pani w imieniu kardynała układ jakiś z jubilerami.
 — Tak jest, Najjaśniejsza Pani.
 — Czy zgodziłam się, czy też odmówiłam przyjęcia tej propozycji?
 — Najjaśniejsza Pani odmówiła.
 — A! — zawołała królowa, z odcieniem radosnego zadowolenia i zdziwienia.
 — Najjaśniejsza Pani dała jubilerom zadatek, mianowicie 200000 liwrów — rzekła Joanna.
 — Dobrze, co więcej?
 — A ponieważ Najjaśniejsza Pani, wskutek odmowy ze strony pana de Colonne, nie była w możności płacenia, odesłała pudełko z naszyjnikiem jubilerom Bochnerowi i Bossange.
 — Odesłała przez kogo?
 — Przeze mnie.
 — A pani, co z nim zrobiłaś?
 — Ja — rzekła Joanna, wiedząc jak ważne wymawia słowa — ja wręczyłam brylanty kardynałowi de Rohan.
 — Panu de Rohan? — zawołała królowa — a to dlaczego? przecież miały być oddane jubilerom.
 — Dlatego, że sądziłam, iż ubliżę kardynałowi, jeżeli nie pozwolę mu zakończyć sprawy, którą on tak bardzo się zajmował.
 — Jakim więc sposobem otrzymałaś pani pokwitowanie od jubilerów?
 — Pan Rohan mi je wręczył.
 — Skąd miałaś pani list, pochodzący niby ode mnie, a dany jubilerom?
 — Pan de Rohan prosił mnie o oddanie listu.
 — Więc pan de Rohan wmieszał się w to! — zawołała królowa.
 — Nie wiem, jakie mają znaczenie wyrazy Waszej Królewskiej Mości i do czego wmieszał się kardynał — rzekła Joanna.
 — Chcę powiedzieć, że pokwitowanie jubilrów jest sfałszowane.