Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/595

 — Sfałszowane! — powtórzyła Joanna, doskonale udając niewinność — sfałszowane... o! Najjaśniejsza Pani...
 — Chcę powiedzieć — przerwała królowa, że list, niby przeze mnie pisany, jest także sfałszowany.
 — O! — zawołała Joanna, jeszcze większe udając zdziwienie.
 — Chcę wreszcie powiedzieć — dodała królowa — że skonfrontuję panią z panem de Rohan, aby sprawę całą wyświetlić.
 — Pocóż konfrontować mnie z kardynałem? zapytała Joanna.
 — Chciał dowieść pani, żeś go oszukała.
 — O! teraz ja żądam konfrontacji!
 — Odbędzie się, odbędzie, bądź pani spokojna... Więc nie wiesz, pani, gdzie znajduje się naszyjnik?
 — Skądżebym miała wiedzieć?
 — Zaprzeczasz pani, jakobyś dopomagała kardynałowi w intrygach?
 — Nie rozumiem.
 — Kardynał oświadczył, że pisywał do mnie.
 Joanna w milczeniu patrzyła na królowę.
 — Słyszysz pani — zapytała Marja Antonina.
 — Słyszę, Najjaśniejsza Pani.
 — I jakaż jest odpowiedź pani?
 — Odpowiem, po konfrontacji z kardynałem.
 — Pomóż nam, jeżeli znasz prawdę.
 — Prawdą jest, że Wasza Królewska Mość bez powodu mnie obwinia i oczernia.
 — To nie jest odpowiedź.
 — W tem miejscu nie dam innej odpowiedzi — rzekła Joanna, patrząc na damy dworu.
 Królowa zrozumiała, lecz nie uległa. Ciekawość niezdolna była przemóc godności własnej. — Pana de Rohan umieszczono w Bastylji, gdyż chciał zawiele mówić — rzekła królowa — bądź więc pani ostrożna, aby nie spotkał cię tenże los, z powodu upartego milczenia.
 Paznokcie Joanny wpiły się w jej ręce, lecz pomimo to uśmiechnęła się.
 — Cóż znaczy dla czystgeo sumienia prześladowanie — rzekła. — Czyż Bastylja zmusi mnie przyznać się do występku, którego nie popełniłam.
 Królowa gniewnie patrzyła na Joannę.