Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/596

 — Będziesz pani mówiła? — zapytała.
 — Nie mam nic do powiedzenia, chyba tylko Najjaśniejszej Pani.
 — Czyż nie mówisz pani do mnie?
 — Wasza Królewska Mość nie jest sama.
 — A, tak! — zawołała królowa — chcesz pani mówić w cztery oczy; obawiasz się skandalu wywołanego wyznaniem publicznem, a sama wywołałaś skandal podejrzeniami.
 Joanna wyprostowała się i rzekła:
 — Nie mówmy lepiej o tem, wszystko, co robiłam, to było dla dobra Najjaśniejszej Pani.
 — O! to zuchwalstwo!
 — Wytrwale znoszę obrazy od mej królowej — rzekła Joanna spokojnie.
 — Dziś jeszcze nocować pani będziesz w Bastylji, hrabino de la Motte.
 Królowa, nie posiadając się z gniewu, wstała i przeszła do sąsiedniego pokoju, mocno drzwiami trzasnąwszy.
 — Skoro zwyciężyłam smoka, zniszczę i żmiję — rzekła sobie w duchu.
 — Wiem teraz, co myśli królowa — rzekła Joanna — i zdaje mi się, że wygrana po mojej jest stronie.