Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/604

 Odnaleźli nareszcie kobietę, rażąco podobną do królowej Francji!...
 Beausire sądził, że nagłe zjawienie się kobiety rozbroi ich, lecz jakże prędko był rozczarowany.
 Agent stanowczy zbliżył się do panny Oliwji i tonem niezbyt uprzejmym rzekł:
 — A!... aresztuję panią.
 — Aresztować!... — zawołał Beausire — a to dlaczego?...
 — Dlatego, że tak żąda pan de Crosne — odparł drugi agent — i że my w służbie pana de Crosne jesteśmy.
 Gdyby piorun uderzył w kochanków, nie mogliby się bardziej przerazić.
 Widzi pan — rzekł stanowczy do Beausir‘ea — co wynikło z pańskiej nieuprzejmości.
 Beausire w rozpalonych dłoniach ukrył twarz rozognioną. Zapomniał nawet o tem, że lokaj i służąca byli świadkami całego zajścia.
 Nagle myśl jakaś błoga powstała w jego głowie.
 — Przybyliśmy przypadkowo — odparli naiwnie.
 — Wszystko jedno, mogliście mnie aresztować, a dla sześćdziesięciu luidorów daliście mi wolność.
 — O!... bynajmniej, naszym zamiarem było zażądać co najmnej jeszcze sześćdziesiąt. To nasze ostatnie słowo: za sto dwadzieścia luidorów zostawimy panu wolność — dodał drugi.
 — A pani?... — zapytał, drżąc, Beausire.
 — O!... pani, to rzecz inna!... — odparł stanowczy.
 — Pani warta dwieście luidorów, nieprawdaż? — zapytał nieśmiało Beausire.
 Agenci znów śmiać się zaczęli, śmiech tym razem zrozumiały był dla Beausire‘a.
 — Trzysta — rzekł — czterysta... tysiąc nawet, ale nie bierzcie jej. Nie odpowiadacie, bo wiecie, że mam pieniądze, chcecie więc korzystać... i sprawiedliwie... Dam dwadzieścia tysięcy, czterdzieści tysięcy liwórów, obydwom zapewnię przyszłość, ale darujcie jej wolność.
 — Widocznie bardzo kochasz tę kobietę? — zauważył stanowczy.
 Teraz Beausire zaczął śmiać się, lecz śmiech jego o brzmieniu ironicznem, przestraszający był.
 Każdy agent wyjął po dwa rewolwery, obawiając się