Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/609

 — Beausire opowiedział cale niefortunne zajście; Cagliostro słuchał w milczeniu.
 — Zgubiona — rzekł po chwili.
 — Wyratuj pan ją, wyratuj! — zawołał, padając w powozie na kolana — a jeżeli ją jeszcze kochasz, będzie twoja.
 — Mój przyjacielu — odparł Cagliostro — mylisz się, nigdy nie kochałem panny Oliwji; miałem tylko pewien cel: chciałem wyrwać ją z tego życia, pełnego orgij, w jakie ją pogrążyłeś.
 — Ale... — rzekł zdziwiony Beausire.
 — Dziwi to pana? Wiedz więc, że jestem syndykiem pewnego stowarzyszenia mającego na celu wyrwanie z kałuż tych, którzy mogą być jeszcze uleczonymi. Odbierając panu Oliwję, byłbym ją wyleczył, dlatego też ją odebrałem.
 — Tembardziej panie, wyratuj ją!
 — Chętnie spróbuję, ale zależeć to będzie od ciebie, Beausire.
 — Żądaj pan mego życia.
 — Tak wiele żądać nie będę. Powróć ze mną do Paryża, a jeżeli zawsze słuchać mnie będziesz, wyratujemy może twoją kochankę. Kładę tylko jeden warunek.
 — Jaki? panie?
 — Powiem to panu w drodze do Paryża.
 — Przyjmuję zgóry... byle zobaczyć Oliwję!
 — O tem właśnie myślę; za dwie godziny zobaczysz ją.
 — I ucałuję?
 — Tak sądzę; powiesz jej, co ci każę.
 Beausire i Cagliostro skierowali się w stronę Paryża.
 Po dwóch godzinach było to już wieczorem, dogonili pierwszy powóz; po godzinie kupił Beausire za pięćdziesiąt luidorów pozwolenie agentów dla ucałowania i pomówienia z Oliwją.
 Agenci podziwiali gorącą tę miłość; liczyli na pięćdziesiąt luidorów przy każdej większej stacji.
 Lecz Beausire nie zjawił się więcej, gdyż powóz Cagliostra szybko pomknął do Paryża, gdzie tyle przygotowywało się wydarzeń.