Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/613

 — To dziwne!
 — Czyż nie? Byłbym przysiągł, że to pani de la Motte. Do czego to prowadzą sądy ludzkie!
 Pan de Crosne zbliżył się do Cagliostra, i rzekł:
 — Proszę, mów pan jaśniej, dokładniej.
 — O, teraz, skoro pan znalazł Oliwję z panem de Beausire, nie będę już wtrącał pani de la Motte; nie będę zważał na jej uprzejmość względem Oliwji, na jej znaki, na korespondencję.
 — Z Oliwją?
 — Ależ tak.
 — Pani de la Motte porozumiewała się z Oliwją?
 — Tak jest.
 — Widywały się?
 — Pani de la Motte znalazła sposób wyprowadzania Oliwji co noc z mego domu.
 — Co noc? jesteś pan tego pewny?
 — Tak pewny, jak tego, com widział i słyszał.
 — Ależ panie, opłaciłbym każdy wyraz twój tysiącami! Jakżem szczęśliwy, że pan robisz złoto.
 — Już go nie robię, zbyt było drogie.
 — Jesteś pan przyjacielem pana de Rohan?
 — Zdaje się.
 — Więc musisz pan wiedzieć, jaką rolę odgrywa to uosobienie intrygi, pani de la Motte, w sprawie pana de Rohan?
 — Nie, nie wiem.
 — A może pan zna skutki tych przechadzek nocnych, odbywanych przez panią de la Motte i Oliwję?
 — Panie, są rzeczy, o których człowiek rozważny milczeć powinien — odparł Cogliostro.
 — Będę miał zaszczyt o jedno jeszcze zapytać pana — rzekł pan de Crosne. — Czy masz pan dowody, że pani de la Motte korespondowała z Oliwją?
 — Setne dowody.
 — Jakie?
 — Bileciki pani de la Motte, pisane do Oliwji i przerzucane za pomocą procy ręcznej, którą zapewne znajdą w jej mieszkaniu. Kilka takich bilecików, owiniętych na kulkach ołowianych, nie doszło do miejsca przeznaczenia. Upadły na ulicę, a ja, lub służba moja, podnieśliśmy je.
 — Czy przedstawisz je pan sprawiedliwości?