Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/614

 — O, panie, treść ich tak jest niewinna, że nie będę sobie robił skrupułów i zdaje mi się, że nie zasłużę nawet na naganę pani de la Motte.
 — A dowody wspólnictwa, schadzek?
 — Tysiączne.
 — O jeden tylko proszę.
 — Dam najlepszy. Pani de la Motte widocznie z łatwością odwiedzała w moim domu Oliwję, gdyż widziałem ją tegoż dnia, kiedy Oliwja zniknęła.
 — Tego samego dnia?
 — Widziałem ją i widziała moja służba.
 — A... pocóż przyszła, skoro Oliwji już nie było?
 — Sam już nad tem zastanawiałem się, lecz nie zdołałem sobie wytłumaczyć. Widziałem panią de la Motte, wysiadającą z karety pocztowej, czekającej na rogu ulicy Roi-Dore; ludzie moi długo widzieli czekający powóz, a ja sądziłem, przyznać muszę, że pani de la Motte przybywa po Oliwję.
 — A... panna Oliwja znała się z panią de la Motte, widywały się z sobą, wychodziły razem?...
 — Tak, panie.
 — A... widziano panią de la Motte u pana w tym dniu, kiedy porwano Oliwję?
 — Tak, panie.
 — A... zdawało się panu, że pani de la Motte przybyła po Oliwję?
 — Czyż mogło mi się zdawać inaczej?
 — I cóż powiedziała pani de la Motte, nie zastawszy Oliwji?
 — Zdawała się być zmieszana.
 — Przypuszczasz pan, że Beausire porwał Oliwję?
 — Przypuszczam jedynie tylko dlatego, że pan tak powiedział, inaczej niepodejrzewałbym, gdyż Beausire nie wiedział o mieszkaniu Oliwji; któż mu je wskazać mógł?
 — Oliwja sama.
 — Nie sądzę, gdyż w takim razie nie on przyszedłby do niej, lecz ona uciekłaby do niego, a wierzaj mi pan, że bez klucza, dostarczonego przez hrabinę de la Motte, nie dostałby się do mego domu.
 — Haribna miała klucz?
 — Trudno o tem wątpić.
 — Którego dnia porwano Oliwję? — zapytał pan de