Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/627

 — Co! — zawołał w uniesieniu radości, którego żadni pióro nie zdołałoby opisać — więc ona została już matką i jest już ocalona!
 — Tak jest, ale pójdźmy na stronę.
 — Jest szczęśliwą matką córki, czy?...
 — Nie, panie, urodził się syn.
 — Tem lepiej! jakże jestem szczęśliwym, po tysiąckroć szczęśliwym! Podziękuj swemu panu i powiedz mu, że wdzięczność moja dla niego jest bez granic, że rozporządzać może mną, majątkiem moim i wszystkiem, co jest w mojem posiadaniu.
 — Owszem powiem mu to wszystko, lecz muszę się najprzód z nim zobaczyć.
 — Ależ, mój przyjacielu, co mają znaczyć twe słowa, proszę przyjąć na pamiątkę te dwa luidory.
 — Dziękuję, lecz od nikogo, z wyjątkiem pana mego, nic nie przyjmuję.
 — Miałem zamiar zapytać pana, co znaczyły tajemnicze wyrazy „Oni przyjdą“. Zechciej mi pan wytłumaczyć, kto mianowicie tu przybędzie?
 — Miałem na myśli chirurga z więzienia Bastylji i akuszerkę, która była tu przy rozwiązaniu panny Oliwji.
 — Jakto więc oni tu przybędą? w jakim celu?
 — Aby ochrzcić dziecię!
 — Więc ujrzę mego syna! — zawołał, skacząc i ciesząc się, jak dziecko.
 — Pan powiadasz, że będę miał szczęście zobaczyć tu, za chwilę dziecię Oliwji?
 — Z pewnością, lecz zalecić muszę panu spokój, podejrzewam bowiem, że pośród żebraków, okrytycch łachmanami, muszę się znajdować i trzej agenci pana de Crosne.
 Beausire przycisnął się do niemca.
 — Czy jej tam nie brak czego? — zapytał, składając ręce na piersi.
 — Nie, przeciwnie jest zupełnie szczęśliwa. Ale oto dorożka zajechała.
 — Rzeczywiście, tak jest, to zapewnie oni zatrzymują się tutaj — widzę już w okienkach dorożki coś białego, to zapewne pieluszki dziecka, wiezionego do chrztu.