Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/645

cały naród. Łudziła się jeszcze, że głosy te jak prędko powstały, tak i zamilkną. Tymczasem zaczęły wkrótce napływać nowe tłumy, tworząc z dawniejszymi jednę zbitą masę.
 — Szczęśliwy dzień w życiu kardynała — wyrzekł jakiś aplikant od prokuratora, przebiegając w podskokach chodnik pod oknem.
 — Dla kardynała!.. — powtórzyła Joanna.
 — A więc doszły już wiadomości o jego uwolnieniu!...
 Krople potu zrosiły jej czoło, nie miała na kogo wylać złości, z pośpiechem wbiegła do sali.
 — Pani, pani — wykrzyknęła, zwracając się do pani Herbert. — Co słyszę?...
 — Więc szczęście sprzyjało kardynałowi?...
 — Nie wiem — odpowiedziała dozorczyni.
 Joanna spojrzała jej w oczy i wyrzekła:
 — Zechciej pani zapytać męża.
 Dozorczyni przez grzeczność powstała i spytała męża.
 — Nie posiadam żadnych wiadomości — odrzekł.
 — Więc co chcieli powiedzieć przychodnie? — pomyślała Joanna, zatrzymując się już zniecierpliwiona w pośrodku pokoju.
 — Bezwątpienia mówili o procesie.
 — Być może — odpowiedział poczciwy Herbert — być może chcieli przez to wyrazić, iż dzień swego uwolnienia może kardynał uważać za szczęśliwą erę w życiu.
 — Więc pan sądzisz, że kardynał może być uwolniony? — spytała Joanna, zaciskając palce.
 — To możebne.
 — A mnie jakiż los czeka?...
 — Panią!... taki sam jak jego.
 — Dzikie przypuszczenie — bąknęła pod nosem i przysunęła się do okna.
 — Pani postępujesz niesłusznie — zwrócił jej uwagę dozorca, — chcesz zasięgnąć dla siebie wiadomości, które dochodzą z podwórza przeinaczone i niezgodne z prawdą. Lepiejbyś pani uczyniła, wyczekując odczytania wyroku.
 — Wyroku... nigdy!...
 I w dalszym ciągu nadsłuchiwała.
 Pod oknem przechodziło kilka kobiet, w świątecznych strojach, z bukietami w rękach.