Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/67

VI.

ROZKAZ KRÓLEWSKI.

 W ciszy nocnej rozległ się dźwięk zegaru z wieży kościoła Świętego Ludwika.
 — Boże wielki! trzy kwadranse na dwunastą!... zawołały obie panie jednocześnie.
 — Bramy wszystkie już pozamykane — dodała młodsza.
 — O! to mnie nie przeraża, kochana Andreo; choćby były otwarte, to i tak nie wrócimy bramą honorową. Chodź prędzej, dostaniemy się bocznemi drzwiami.
 Skierowały się na prawo. Wiedziały, że jest tam wejście do ogrodów pałacowych. Znalazły je nareszcie.
 — Furtka zamknięta, Andreo — powiedziała starsza zaniepokojona.
 — Stukajmy mocno, droga pani.
 — Nie, nie, daj pokój; Laurent powinien nas oczekiwać, uprzedziłam go, że może wrócę późno.
 — Więc zawołam.
 I Andrea zbliżyła się do furtki.
 — Kto idzie? — dało się słyszeć z wewnątrz.
 — A! to nie Laurent, to nie jego głos....
 — Tak, to ktoś inny!
 Druga dama zbliżyła się z kolei.
 — Laurent! — rzekła, pukając do furtki.
 — Niema tu żadnego Laureata — odpowiedział gruby głos.
 — Czy Laurent jest, czy go niema, proszę otworzyć natychmiast.