Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/68

 — Nie otworzę.
 — Ależ, przyjacielu, czy nie wiesz, że Laurent otwiera nam zawsze?
 — Kpię sobie z pana Laurenta; ja rozkaz spełniam i basta.
 — Któż więc jesteś?
 — A wy co za jedne?
 Pytanie było niegrzeczne, lecz trzeba było odpowiedzieć.
 — Jesteśmy damy z otoczenia Jej Królewskiej Mości, mieszkamy w zamku i wracamy do siebie.
 — Otóż ja, moje panie, jestem szwajcar rodowity, z pierwszej kompanji Salischmade i nie myślę wam otworzyć.
 — Boże — szepnęły kobiety, z których jedna zacisnęła ręce ze złością.
 Nareszcie przezwyciężywszy się:
 — Mój przyjacielu — dodała — pojmuję że musisz słuchać rozkazu, powinność to honorowego żołnierza. Ale proszę cię, zawołaj Laurent‘a, który zapewne znajduje się gdzie blisko.
 — Nie mogę ruszyć się z miejsca.
 — To poślij kogokolwiek.
 — Niema tu nikogo.
 — Zmiłuj się!
 — E! do licha, moje panie, nocujcie sobie w mieście. Korona wam z głowy nie spadnie! Gdyby mi zamknęli drzwi koszar przed nosem, dałbym sobie radę, znalazłbym sobie schronienie i wy tak zróbcie...
 — Żołnierzu, słuchaj co ci powiem — odezwała się starsza rezolutnie — dwadzieścia luidorów do ręki, jeżeli otworzysz.
 — I dziesięć lat więzienia; dziękuję uniżenie! Czterdzieści osiem liwrów na rok, to trochę za mało.
 — Zostaniesz sierżantem!
 — Tak, a ten co mnie tu postawił, każe mnie rozstrzelać; dziękuję!
 — Któż cię tu postawił?
 — Król.
 — Król! — powtórzyły damy przerażone — jeżeli tak, to jesteśmy zgubione!
 Młodsza od zmysłów odchodziła.