Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/69

 — Czekaj — mówiła starsza — poszukajmy innego wejścia.
 — O, pani najdroższa, jeżeli tu zamknięte to wszędzie tak samo...
 — Gdzież zatem jest Laurent jeżeli go tu niema?
 — Nie znajdziemy go nigdzie, bo zrobiono nam to umyślnie.
 — Masz rację, Andreo kochana, to sprawa króla... O! Ostatnie słowa wyrzekła z pogardą.
 Drzwi boczne do ogrodu, znajdowały się w grubym murze i dwie ławki kamienne stały obok. Kobiety padły na nie zrozpaczone.
 Widać było światło przez szpary, słychać chód wartownika i szczęk broni. Poza wątłą zaporą, zbawienie; a tu, z tej strony drzwi: wstyd, skandal, śmierć prawie...
 — A jutro, jutro! gdy się dowiedzą!... — szeptała starsza dama.
 — Opowie pani całą prawdę.
 — Czy uwierzą?
 — Są przecie dowody. Zresztą żołnierz nie będzie stał całą noc — mówiła młodsza dama, nabierając odwagi — za godzinę, za dwie, zmienią go, a jego następca może będzie usłużniejszy. Czekajmy cierpliwie.
 — Tak, ale patrole chodzą po północy i znajdą mnie tutaj, za bramą, ukrywającą się... To niegodnie! Andreo, krew wszystka bije mi do głowy, o mało nie zwarjuję.
 — Odwagi! droga pani; czyż ja, słaba i bojaźliwa, powinnam jej pani dodawać?
 — Jesteśmy ofiarami spisku, Andreo, jestem pewna. Nigdy przecież drzwi tych nie strzeżono. O! ja tego nie przeżyję!
 I padła na ławkę nieprzytomna.
 Nagle doleciał je szmer szybkich kroków i jednocześnie słyszeć się dał głos męski, młody, nucący wesołą piosenkę.
 — Czyj to głos! — zawołały kobiety.
 — O! znam go — powiedziała starsza.
 — Zdaje mi się że...
 — To on! — szepnęła do Andrei — ah! on nas ocali.
 Zbliżył się młody mężczyzna, otulony w futro, i nie spostrzegłszy nikogo, zaczął do drzwi pukać, wołając:
 — Laurent!