Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/70

 — Braciszku! — powiedziała starsza z pań, dotykając ramienia mężczyzny.
 — Królowa! — zawołał tenże, cofając się, i zdejmując kapelusz.
 — Cicho! sza!... Dobry wieczór, braciszku!...
 — Dobry wieczór, Waszej Królewskiej Mości; dobry wieczór, siostrzyczko; nie jesteś sama, jak widzę.
 — Jestem z panną Andreą de Taverney.
 — A! to bardzo dobrze. Dobry wieczór pannie Andrei.
 Andrea się skłoniła.
 — Czy panie wychodzą? — zapytał.
 — O, nie.
 — Więc powracacie?
 — Chciałybyśmy powrócić.
 — Czy wołałyście na Laurent‘a?
 — Ma się rozumieć.
 — A dalej co?
 — Spróbuj go wołać, a przekonasz się sam...
 — Tak, tak, niech Wasza książęca wysokość woła, a zobaczy...
 Młody mężczyzna, którym był książę d‘Artois, zbliży! się do furtki:
 — Laurent!... krzyknął, stukając we drzwi.
 — Oho!... już się zaczyna, — odezwał się żołnierz; — uprzedzam, że jeżeli to dłużej potrwa, każę zawołać oficera.
 — Co to znaczy?... — rzekł książę, zwracając się do królowej.
 — To znaczy, że zamiast naszego Laurent’a, postawiono szyldwacha.
 — Kto to zrobił?...
 — Król.
 — I z rozkazem?...
 — Srogim bardzo, jak się zdaje.
 — Tam do djabła!... Poddajmy się.
 — Takim sposobem?...
 — Dajmy głupcowi pieniędzy...
 — Dawałam już; odmówił...
 — Przyrzeknijmy awans...
 — Próbowałam i tego.
 — A on?...
 — Ani chce słuchać nawet.