Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/71

 — No, zostaje już tylko jeden ratunek.
 — Jaki?...
 — Urządzę piekielny hałas.
 — Drogi Karolu!... błagam cię, daj pokój. Skompromitujesz nas...
 — Bądźcie jak najspokojniejsze, pójdzie wszystko jak najlepiej.
 — O!....
 — Usuńcie się na bok; będę stukał jak głuchy, krzyczał jak ślepy, muszą otworzyć, a wy wemkniecie się za mną.
 — Spróbuj zatem.
 Książę zaczął wołać Laurenta, walił we drzwi rękojeścią szpady, aż zniecierpliwiony wartownik krzyknął.
 — No!... znów zaczynacie?... Dobrze, zawołam oficera.
 — Wołaj go głupcze!... od kwadransa czekam na to.
 Po chwili usłyszano kroki za drzwiami. Królowa i Andrea skryły się poza hrabiego d‘Artois, gotowe skorzystać z przejścia..
 Szyldwach tymczasem opowiadał o przyczynie hałasu.
 — Panie adjutancie — mówił, — są tam kobiety i mężczyzna, którzy mnie głupcem nazwali. Chcą wejść gwałtem...
 — Cóż w tem dziwnego, że chcemy wejść, kiedy jesteśmy mieszkańcami zamku?
 — Życzenie pańskie znajduję bardzo naturalnem; lecz trudno, zabroniono wpuszczać kogokolwiek — odpowiedział oficer.
 — Kto u djabła zabronił?...
 — Król.
 — Przepraszam pana, lecz wątpię, aby król chciał oficera pałacowego zostawić na noc pod murem.
 — Nie do mnie należy rozbierać intencje króla; dostałem rozkaz wyraźny i spełniam go; ot i wszystko.
 — Panie adjutancie, uchyl choć odrobinę furtkę, porozmawiajmy grzecznie...
 — Powtarzam panu, że mam rozkaz nie otwierać; a jeżeli jesteś pan wojskowym, wiesz co to znaczy.
 — Adjutancie!... wiedz, że mówisz do pułkownika!...
 — Proszę wybaczyć, panie pułkowniku, lecz rozkaz jest stanowczy..