Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/73

 — Żeby nieprzyjaciela twego do reszty ogłupić...
 — Ocal nas tylko!... nic więcej nie wymagam.
 — Mam nadzieje, że wszystko będzie dobrze. Nie taki ja głupi, jak on sądzi.
 — Co za on?
 — Hrabia Prowancji.
 — A!... więc przyznajesz, że to mój nieprzyjaciel?
 — Alboż nie jest nieprzyjacielem wszystkiego co młode, piękne i... wszystkich co mogą... czego on już nie może!...
 — Braciszku, ty wiesz coś o tym rozkazie?...
 — Może i wiem; ale nie stójmy tu, bo zimno piekielnie. Chodźcie ze mną, kochana siostrzyczko.
 — Dokąd pójdziemy?...
 — Zobaczysz; ciepło tam przynajmniej, w drodze opowiem wam — co myślę o tem zamknięciu furtki. Ah! panie hrabio Prowancji, kochany, niegodny bracie!...
 — Podaj mi rączkę, siostrzyczko, i ty, panno de Taverney, i dalej w drogę!...
 — Mówiłeś zatem, że hrabia Prowincji... zaczęła królowa.
 — Otóż tak było. Dziś po kolacji przyszedł do gabinetu; król w ciągu dnia rozmawiał dużo z hrabią de Haga, a ty się nie pokazałaś.
 — O drugiej wyjechałam do Paryża.
 — Wiedziałem o tem; król, wybacz mi, kochana siostrzyczko, myślał o tobie nie więcej, niż o Harun-Al-Raszydzie i jego wielkim wezyrze, ponieważ zajęty był geografją. Słuchałem go ledwie żywy z niecierpliwości, bo i ja chciałem wyjść także. Ah!... przepraszam, prawdopodobnie inne mieliśmy cele...
 — Mów, mów dalej, nic nie szkodzi.
 — Zwróćmy teraz na lewo. Uważajcie, tu zaspa śniegowa. Ah! panno de Taverney, trzymaj się mocno mej ręki, bo upadniesz z pewnością.
 Ale... wracając do króla, zajęty on był jedynie szerokością i długością geograficzną, gdy zbliżył się hrabia Prowancji i rzekł:
 — Pragnąłbym złożyć uszanowanie królowej.
 — A! rozumiem teraz — przerwała Marja Antonina.
 — Królowa spędza wieczór u siebie — odrzekł król Byłem tam, nie przyjęto mnie.