Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/76

 — W buduarze jest sofa i kozetka, na których, wróciwszy późno z polowania, sypiam równie dobrze jak w mojem łóżku.
 — Pojmuję, że hrabina d‘Artois może być niespokojną.
 — Zapewne, lecz przyznaj, siostrzyczko, iż nocy dzisiejszej nie miałaby najmniejszego powodu.
 — Tej nocy, tak, ale innych...
 — A! moja siostro, cale nieszczęście, iż kto raz skłamie, temu drugi raz rzadko wierzą.
 — Przestańmy o tem mówić — rzekła królowa, siadając na fotelu — strasznie zmęczona jestem; a ty, kochana Andreo?
 — Upadam ze znużenia, i jeżeli Wasza Królewska Mość pozwoli...
 — O naprawdę, jakaś pani blada — dodał książę.
 — Siadaj, siadaj kochanko, a nawet połóż się; hrabia oddaje nam ten apartament; prawda, Karolu?
 — Na własność, siostrzyczko.
 — Chwilkę, hrabio, słówko jeszcze.
 — Co rozkażesz?
 — Jakim sposobem przywołać cię można?
 — Nie jestem wam na nic przydatny; rozporządzajcie same całym domem.
 — Czy jest więcej pokojów?
 — Naturalnie; jest oto sala jadalna, którą życzę sobie zwiedzie.
 — Stół nakryty zapewne?
 — Ma się rozumieć. Znajdzie tam panna Tavernev skrzydełko jakiego ptaszka i wino Xeres, a ty, siostrzyczko, obfitość owoców smażonych w cukrze, które tak lubisz.
 — I to wszystko bez służby?
 — Tak jest.
 — Zobaczymy. A potem?
 — Potem?
 — Jak powrócimy do zamku?
 — Nie można myśleć o tem w nocy. Bramy dopiero o szóstej rano otworzą. Wejdziecie wtedy śmiało, wielką bramą, pójdziecie prosto do swoich pokojów i położycie się spać, nie myśląc o reszcie.