Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/77

VII

SYPIALNIA KRÓLOWEJ

 Nazajutrz, a raczej tego samego dnia, bośmy przecież skończyli rozdział poprzedni o drugiej nad ranem, kroi Ludwik XVI, gdy tylko wstał z łóżka, zaraz w negliżu, bez orderów i pudru, zapukał do przedpokoju królowej. Pokojowa uchyliła drzwi, a ujrzawszy monarchę, rzekła cicho:
 — Najjaśniejszy panie...
 — Królowa? — zapytał Ludwik XVI krotko.
 — Jej Królewska Mość śpi jeszcze.
 Król chciał wejść; pokojowa nie ruszała się z miejsca.
 — Usuń się — powiedział król — widzisz, że chcę przejść.
 Ludwik XVI miał niekiedy żywość poruszeń, nazywaną przez nieprzyjaciół grubjaństwem.
 — Królowa spoczywa, Najjaśniejszy Panie objaśniła sługa nieśmiało.
 — Żądam, abyś mnie wpuściła, — odparł król krotko.
 Mówiąc to, odepchnął pokojową i wszedł pośpiesznie.
 Przy drzwiach sypialni siedziała pani Misery, pierwsza pokojowa królowej, i modliła się z książki.
 Powstała, ujrzawszy króla.
 — Najjaśniejszy Panie — rzekła cicho, kłaniając się nisko — Jej Królewska Mość nie wzywała dotąd nikogo.
 — Tak! doprawdy? — odrzekł król drwiąco.
 — Ależ, Najjaśniejszy Panie, dopiero wpół do siódmej, a królowa nigdy nie dzwoni przed siódmą.
 — Czy pewna jesteś, że królowa jest w łóżku? i śpi jeszcze?