Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/79

 — Czyżby tak mu powiedziano? — zapytała królowa niedbale. — Pani Misery! pani Misery!
 — Wasza Królewska Mość mnie przywołuje.
 — Tak. Czy powiedziano wczoraj hrabiemu Prowanrii że niema mnie w pałacu?
 Pani Misery przeszła poza królem i podała krolowej tacę z listami. Trzymała palec na jednym z nich, a pismo to królowa poznała odrazu.
 — Odpowiedz królowi, pani Misery — kończyła Marja-Antonina równie niedbale — Jego Królewska Mość chce wiedzieć, co powiedziano panu hrabiemu Prowancj, gdy przyszedł mnie odwiedzić. Ja nic a nic nie pamiętam.
 — Najjaśniejszy Panie — rzekł pani Misery podczas gdy królowa list otwierała — Jego Wysokość hrabia Piowancji, chciał wczoraj złożyć uszanowanie Njjasiniejszej Pani, ja zaś odpowiedziałam, że jej Królewska Mość ni przyjmuje.
 — Z czyjego rozkazu?
 — Z rozkazu królowej.
 Przez ten czas królowa odpieczętowała list i przeczytała co następuje:\
 „Wróciłyście wczoraj z Paryża do zamku o ósmej wieczorem. Laurent was widział...
 Następnie królowa, otworzyła z pół tuzina listów i biletów, rzucając je na kołdrę.
 — No cóż? — odezwała się do króla, podnosząc głowę.
 — Dziękuję — rzekł tenże do pierwszej pokojowej.
 Pani Misery wyszła.
 — Wybacz mi, Najjaśniejszy Panie, lecz chcę wiedzieć rzecz jednę.
 — Co takiego?
 — Czy wolno mi przyjmować lub nie, hrabiego Prowancji?...
 — O najzupełniej wolno; ale...
 — Ale jego zarozumiałość męczy mnie, wiem także, że mnie nie lubi — i odpłacam mu się z procentem. Spodziewając się nudnej wizyty, poszłam do łóżka o ósmej, aby jej uniknąć.
 — Aha! — wyrzekł król.
 — Co ci się stało, Najjaśniejszy Panie?
 — Nic, nic.
 — Zdawałoby się, że nie wierzysz.