Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/81

 — Nic, już nic — zawołał król, ściskając ręce żony.
 — Jednakże...
 — Przebacz mi; szalony byłem! Wszak nie masz żalu do mnie? Nie gniewaj się, bo słowo szlacheckie daję byłbym w rozpaczy.
 Królowa usunęła rękę.
 — Co to znaczy? — zapytał Ludwik.
 — Najjaśniejszy Panie — odpowiedziała Marja Antonina — królowa Francji nie kłamie nigdy!
 — No więc? — zapytał król zdziwiony.
 — Chcę powiedzieć, że nie powróciłam wczoraj o ósmej wieczorem!
 Król się cofnął zdumiony.
 — Chcę powiedzieć — ciągnęła królowa — że powróciłam dopiero dziś rano, o szóstej.
 — Królowo!...
 — I gdyby hrabia d‘Artois, nie był mnie przyjął z litości do swojego domu, byłabym jak żebraczka stała u drzwi pałacu.
 — A więc nie powróciłaś — mówił król nachmurzony — więc miałem rację?
 — Najjaśniejszy Panie, wybacz, lecz robisz wnioski jak matematyk, nie zaś jak człowiek dobrze wychowany.
 — Dlaczego to?
 — Bo dla przekonania się, czy wróciłam wcześnie lub późno, nie potrzebowałeś bram zamykać, ani rozkazów wydawać, lecz przyjść do mnie i wręcz zapytać: o której godzinie powróciłaś?
 — Tak sądzisz?
 — Miałeś dowód oczywisty, jak w błąd wprowadzić łatwo, jak łatwo podejrzenia usunąć. Widziałam przecie jak żałujesz, żeś gwałtu użył przeciw kobiecie, będącej w prawie swojem. Mogłam triumfować! Lecz znajduję postąpienie twoje niegodnem króla i nie mogę odmówić sobie przyjemności powiedzenia ci tego w oczy.
 Król miął żabot i myślał nad odpowiedzią:
 — O! mów co chcesz — rzekła królowa, wstrząsając głową — nie potrafisz się wytłomaczyć.
 — Przeciwnie, z łatwością mi to przyjdzie. Czyż ktokolwiek przypuszczał, żeś nie powróciła?
 — Zapewne, że nie...
 — A zatem nie zrozumiano mego rozkazu, jako wymie-